Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη λάσπη (την) κατά την περίοδο προ-ολυμπιακής ανακατασκευής του Σταδίου Καραϊσκάκη (2003)
Η λάσπη (η) επανέρχεται στο αναπάντητο ερώτημα για το Στάδιο Καραϊσκάκη, με αφορμή τον νέο σχεδιασμό του φαληρικού γηπέδου, που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε.
Θυμίζουμε ότι το Καραϊσκάκη είχε χτιστεί ως ποδηλατοδρόμιο, πολλά χρόνια πριν μπουν στο λεξιλόγιό μας οι φράσεις "αυθαίρετη δόμηση" και "αρχαιολογική υπηρεσία", στο δυτικό άκρο των Μακρών Τειχών.
Η φυσική θέση του σταδίου, κοντά στις εκβολές του Κηφισού και στα όρια του παλιού βαλτότοπου που ήταν γνωστός με το όνομα Αλίπεδον, προσφερόταν για την φύτευση και εύκολη συντήρηση χλοοτάπητα.
Πλην όμως, επί δεκαετίες (στα πέτρινα χρόνια της φτώχειας) η αγωνιστική επιφάνεια είχε καρβουνόσκονη και όχι χορτάρι. Οι παλαιότεροι "γαύροι" θυμούνται το κατάβρεγμα του σταδίου πριν τους αγώνες για να μη σηκώνεται κουρνιαχτός.
Τα τέρματα του σταδίου έβλεπαν, το ένα προς την οδό Πειραιώς και το άλλο προς την θάλασσα. Είχε δηλαδή τον προσανατολισμό βορρά-νότου.
Το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, πριν την διεξαγωγή του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στίβου του 1969, προχώρησε σε ανακατασκευή του γηπέδου. Με τη νέα διάταξη, τα τέρματα άλλαξαν προσανατολισμό κατά 90 μοίρες, έβλεπαν δηλαδή προς την Καστέλλα και το Νέο Φάληρο (δύση-ανατολή).
Μέσα στον ενθουσιασμό για το "καινούργιο κοσκινάκι", ελάχιστοι απόρησαν γι'αυτήν την αλλαγή. Οι περισσότεροι θαμπώθηκαν από τον χλοοτάπητα, το ταρτάν, τον πύργο των τηλεοπτικών μεταδόσεων, τους ηλεκτρονικούς πίνακες και τους προβολείς.
Το αρχικό σχέδιο ήταν να αναβαθμιστεί το υπάρχον στάδιο παραμένοντας στην αρχική του θέση. Κατά τις εκσκαφές όμως για την τοποθέτηση χλοοτάπητα, βρέθηκαν κάποιες "παράξενες πέτρες". Σύντομα διαπιστώθηκε ότι ήταν τα ερείπια των άγνωστων μέχρι τότε οχυρωματικών πύργων των Μακρών Τειχών.
Οι κατασκευαστές ανατρίχιασαν. Οι προθεσμίες για την ανακατασκευή του σταδίου ήταν και τότε ασφυκτικές (όπως σήμερα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες). Οι "παράξενες πέτρες" δεν μπορούσαν να βγουν στην κοινή θέα χωρίς να γίνει σκάνδαλο, την εποχή που η "Ελλάς Ελλήνων" ξεκινούσε να αξιοποιεί τουριστικά την κλασική της κληρονομιά.
Τα επιτελεία της τότε "διαπλοκής" μετά από μια σειρά ολοήμερων και ολονύκτιων συσκέψεων, κατέληξαν στη μοναδική εφαρμόσιμη λύση. Και αυτή ήταν, ο αναπροσανατολισμός του σταδίου κατά 90 μοίρες, έτσι ώστε τα δύο σημεία των αρχαιοτήτων να βρεθούν εκτός αγωνιστικού χώρου. Στα σημεία αυτά χτίστηκαν, στο μεν ένα ο πύργος τηλεοπτικών μεταδόσεων, στο δε άλλο το άγνωστης χρησιμότητας (για όσους δεν ήξεραν την αλήθεια) "τρίγωνο" που στην κορυφή φιλοξενούσε τον 2ο ηλεκτρονικό πίνακα και στο ισόγειο το κυλικείο.
Ο σημερινός ανα-ανασχεδιασμός του σταδίου Καραϊσκάκη γίνεται ΔΗΘΕΝ για να βρίσκεται η εξέδρα της φιλοξενούμενης ομάδας κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού, με τον οποίο θα επικοινωνεί με αποκλειστική ράμπα, ώστε οι μιαροί οπαδοί των αντιπάλων ΝΑ ΜΗ ΜΟΛΥΝΟΥΝ το "ιερό χώμα" προ του φαληρικού σταδίου. Αυτά βέβαια είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Αυτό που κανείς δεν θα τολμήσει να ομολογήσει, αλλά που εμείς ξέρουμε, είναι ότι το στάδιο ξαναγυρίζει στον αρχικό του προσανατολισμό και έτσι ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ και σταματούν να τρίζουν τα Κόκκαλα των αδελφών Ανδριανόπουλων...
Και τι απέγιναν οι "παράξενες πέτρες", θα αναρωτηθεί ο αφελής αναγνώστης. Απλά, τα μηχανήματα των εκσκαφών ζορίστηκαν λίγο παραπάνω στα συγκεκριμένα σημεία, βρίσκοντας βράχο αντί για το λεπτό φαληρικό χώμα. Κάποιοι εργοδηγοί και χειριστές απόρησαν. Η εντολή όμως των κυνικών εκσυγχρονιστών ήταν σαφής: "Σκάσε και σκάβε". Οι εργάτες κοιτάχτηκαν σιωπηλά μεταξύ τους και ο ένας τους έκανε νόημα προς τη μεριά της πάλαι ποτέ "θύρας 7". Εκεί είδαν τα φορτηγά να αδειάζουν τα μπάζα της εκσκαφής μέσα σε κάτι που έμοιαζε με τάφρο...
